Marije

Marije* ken ik al bijna een jaar. Ik heb haar leren kennen door een maatjesproject vanuit mijn opleiding. Marije is 46, maar heeft de verstandelijke vermogens van een kind van zes. Volgens de papieren is ze dus ‘verstandelijk gehandicapt’ of ‘verstandelijk beperkt’, maar vaak vraag ik me af of het niet de rest van de mensheid is die een verstandelijke beperking heeft.

Marije heeft er waarschijnlijk zelf geen weet van, maar zij laat me dingen (in)zien, die ik de rest van mijn leven bij me zal dragen.

Zo kan Marije ontzettend genieten van de kleine dingen in het leven. Ze geniet ontzettend van het voeren van de eendjes en vindt het fantastisch om, wanneer de winkels gesloten zijn, door de etalages te gluren en me te vertellen wat zij het allermooiste in die winkel vindt. Marije heeft mede door haar beperking diabetes, maar dat is niet zo erg. Mensen die een spierziekte hebben, of een rollator nodig hebben om zich voort te bewegen, die zijn er veel erger aan toe!

Marije groet iedereen die ze tegenkomt en, wanneer ze eenmaal een gesprekje met je heeft gevoerd, zal ze je altijd uitbundig begroeten en vooral: nooit meer vergeten! Haar lach is aanstekelijk en de manier waarop ze reageert wanneer ze iets leuk vindt, is fantastisch. Ze wrijft in haar handen, zet haar mooiste lach op of geeft je een knuffel.

Marije is bijna nooit boos, maar wanneer mensen hun beloften niet nakomen, kan ze hier enorm verdrietig van worden.

Voor Marije maakt het niet uit hoe je eruit ziet en het maakt ook geen verschil of je nou advocaat of putjesschepper bent. Of je op mannen of op vrouwen valt boeit haar niet en in welke God je gelooft, dat zijn haar zaken niet. Als jij aardig bent voor haar, dan is zij dat voor jou.

Daarnaast is Marije dankbaar. Toen ik haar een kaartje stuurde vanaf mijn vakantieadres en later weer bij haar op bezoek kwam, heeft ze me daar wel tien keer voor bedankt.

Elke week bezoek ik haar en elke week is ze opnieuw dankbaar dat ik langskom. Of we nou koekjes gaan bakken, eendjes gaan voeren of een wandeling gaan maken, zolang we maar op tijd terug zijn voor de koffie, vindt zij alles leuk en gezellig. En wat ik het allerleukst vind: elke week zwaait ze me uit. Ze gaat op haar balkonnetje staan wanneer ik wegloop en ze blijft daar uitbundig staan zwaaien tot mijn bus me komt halen.

Alle dingen die Marije me laat zien.. Zijn dat niet de dingen in het leven die er echt toe doen?

• Dankbaar zijn voor de mooie, kleine dingen die het leven voor ons in petto heeft en dankbaar zijn voor alle lieve mensen om ons heen.
• Verdraagzaam zijn tegenover een ieder die op deze wereld leeft en aardig zijn voor iedereen die naar je lacht.
• Het kind in jezelf koesteren en af en toe ook eens gek doen.
• Genieten van het moment en maar afwachten wat de toekomst brengt.

Marije heeft het al begrepen. Nu wij, ‘normale’ mensen nog!

* Uit privacyoverwegingen is de naam Marije gefingeerd.