De titel van deze post is eigenlijk te belachelijk voor woorden, maar het zinnetje ‘ik ben dik, dus ik ben lelijk’ is al helemaal een belachelijke gedachte. Toch is het een gedachte die ik jarenlang heb gehad en die jarenlang mijn leven heeft beheerst.
Want mensen die dik zijn, die zijn nu eenmaal lelijk. Dat is in ieder geval wat ons overal voor wordt gespiegeld. Het huidige schoonheidsideaal, waarover ik in deze post vertelde, vertelt ons al sinds jaar en dag dat we dun, zo niet broodmager moeten zijn. De media spiegelt ons niet alleen het plaatje voor van de perfecte vrouw (dun, grote borsten, lange benen en volle lippen) maar ze gooien ons ook dagelijks dood met koppen als ‘Val af en wordt gelukkig!’, ‘Met dit dieet eet je jezelf mooi.’ en de leukste die ik ooit tegenkwam: ‘Val af en wordt die sexy babe die je altijd al wilde zijn.’
De media (en dus automatisch een groot deel van onze samenleving) vertelt ons dikke dames dus niet alleen dat we lelijk zijn, ze stellen ook dat dunne mensen gelukkig en sexy zijn, terwijl meiden met een maatje meer dus automatisch ongelukkig en niet-sexy zijn.

En dat heb ik dus jarenlang gedacht

Mede doordat de media en daardoor de samenleving mij jarenlang vertelden dat ik lelijk, ongelukkig en niet-sexy was, voelde ik mij logischerwijs ook lelijk en onaantrekkelijk. En hierdoor – geloof het of niet – voelde ik mij jarenlang verre van gelukkig.
Tot zo’n anderhalf jaar geleden heb ik mijn lichaam en elke kilo die ik teveel had, dagelijks gehaat. Ik geloofde oprecht dat ik er niet toe deed en dat ik er niet mocht zijn.
In mijn puberteit voelde ik me niet alleen lelijk, ik was er ook van overtuigd dat ik nooit een vriendje zou krijgen. En wanneer ik eens dacht dat iemand me leuk vond, dan herinnerden mijn ‘mooie’ vrouwelijke klasgenoten me er wel aan dat ik spuuglelijk was. Want welke jongen zou zo’n dikke walvis als mij nou leuk kunnen vinden?
Ik ben meerdere malen huilend in slaap gevallen, biddend dat ik de volgende ochtend graatmager wakker zou worden of ik bedacht hoe ik nog dikker kon worden, zodat ik in aanmerking zou komen voor een maagverkleining. Want wanneer ik dun zou zijn, dan pas zou ik me gelukkig voelen.

Maar dat is dikke bullshit!

Wanneer ik dit zo terug lees, dan spijt het mij tegenover mijn jongere ik dat ik me zo ongelukkig heb gevoeld. Dat ik me jarenlang heb laten beïnvloeden door het onrealistische beeld dat de media ons voorspiegelt en dat ik mezelf jaren rot heb gevoeld omdat bekrompen mensen vinden dat dikke mensen lelijk zijn.
Sinds ik een helder moment had en me bedacht dat het juist mooi is dat alle mensen op deze aardkloot uniek zijn en dat het begrip ‘mooi’ maar relatief is (wat jij mooi vind, hoef ik immers niet mooi te vinden en vice versa) was het voor mij makkelijker om mezelf en mijn vollere lichaam te accepteren. Sindsdien – geloof het of niet –  heb ik momenten waarop ik mezelf mooi vind en ben ik gelukkiger dan ooit. Ik ben sinds mijn nieuwe mindset dan weliswaar afgevallen, maar ik heb nog steeds een paar maatjes meer dan de gemiddelde 25-jarige meid. Toch kan ik daar niet meer mee zitten. Wanneer ik nog zo’n tien kilo afval, dan is dat mooi meegenomen (dan kan ik nog makkelijker kleding kopen!), maar wanneer dit niet gebeurt vind ik het ook goed. Ik weet dat ik te dik ben volgens mijn bmi, maar ik voel me lekker in mijn vel en ik laat me niet meer tegenhouden door die paar kilo’s te veel. Ook heb ik schijt aan wat de media of de schoonheidsidealen zeggen en vind je mij niet mooi omdat ik een paar kilootjes meer heb? Prima joh. Smaken verschillen. Ik vind het ook niet erg dat jij spruitjes lust. 😉

Ieder mens op deze aardkloot heeft iets moois en iedereen mag er zijn! 

 

xX Eev