Spoiler: nee, dit verhaal gaat niet over aardappels..

Daar lag hij dan. In C’s armen, terwijl haar vriend gelukzalig toekeek. Hetgeen ze vasthield leek nog het meest op een in een deken gewikkelde, verfomfaaide aardappel. Het ronde gedeelte dat uit de deken stak en zijn hoofd moest voorstellen, bestond uit niet veel meer dan twee kleine spleetjes waar waarschijnlijk zijn ogen achter zouden zitten, een neusje en een piepklein mondje. Hij zag er uit zoals de meeste menselijke larven eruitzien. Er was niet veel bijzonders aan, behalve dan misschien dat deze uit mijn zusje kwam.

Zoals tijdens de zwangerschap van C besproken, greep ik mijn camera en maakte ik wat foto’s van het aardappeltje en zijn ouders. Voor een menselijke larve vond ik hem best goed gelukt; hij had zelfs iets lieflijks. Ik feliciteerde C en haar vriend, aaide het aardappeltje nog een keer en liep de steriele ziekenhuiskamer uit.
Een onbeschrijflijk gevoel overviel me in de kille ziekenhuisgang. Vanaf die dag was ik tante. Tante van een schattig aardappeltje.

Onwerkelijk

Het was heel onwerkelijk om mijn kleine zusje als moeder te zien. Enerzijds vond ik haar altijd heel stoer, want ze was voor de duivel niet bang zijn en ze kon soms bijna met een gevoel van trots vertellen over de vechtpartijen die ze in haar tienerjaren in de kroeg had, maar anderzijds zag ik haar nog altijd als mijn kleine zusje. Het kind dat doodsbang was voor spinnen en op haar duim zoog totdat zelfs haar nagel begon te vervormen.. En nu was dat kleine blonde meisje opeens mama.

Ze was het natuurlijk niet opeens

Ik had maanden gehad om aan het idee te wennen (al lukte me dat niet echt, want mijn zusje met een dikke buik zien maakte het voor mij ook niet echt tastbaar), en daarbij had ze met behulp van haar vriend de aardappel zelf gecreëerd, maar toch.. Het voelde voor mij echt alsof ze opeens moeder was.

Al snel mochten C en het aardappeltje naar huis en ik denk dat ik daar werd betoverd.

Wanneer de aardappel sliep, wilde ik hem het liefst wakker schudden zodat er iets meer levendigheid in zat, en ik kon niet stoppen met naar het wezen kijken. Ondanks dat hij niet veel meer deed dan eten, plassen, poepen en slapen, was het enorm moeilijk om mijn blik van de aardappel af te wenden.
Langzamerhand vond ik dat hij steeds minder op een verfomfaaide aardappel begon te lijken. Het gewicht van de larve groeide en daarmee mijn liefde voor hem ook..
Elke dag begon ik iets meer van hem te houden en langzaamaan begon ik het baby’tje als een opzichzelfstaand wezentje te zien. Ik kon me niet meer voorstellen dat ik het mini-mensje ooit op een aardappel vond lijken of dat ik hem in mijn hoofd een larve noemde. Van dit kleine mensje mocht ik tante zijn en ik nam me al snel voor dat dit jongetje aan liefde en aandacht van mij niets te kort zou komen.

Aan dat voornemen houd ik me dan ook steevast. Bijna elk weekend stap ik uit mijn schoolleven en reis ik af naar Drenthe om hem maar even te kunnen zien.

Als een echte oertante (bestaat dat?), ontferm ik me enthousiast over hem. Ik verschoon zijn luiers, help hem niet te verhongeren en kruip met hem door de kamer. Ik doe pogingen hem voor te lezen, zing liedjes voor hem en ik help hem de wereld te ontdekken.

Verliefd

Ik vind het nog steeds heel gek om te zeggen, maar het voelt soms bijna alsof ik verliefd ben. De kleine J kan niets fout doen in mijn ogen en is het meest mooie en bijzondere jongetje dat ik ooit heb gezien. Elke week sta ik weer versteld van wat hij heeft bijgeleerd en elke vrijdag ben ik weer dolgelukkig als die kleine dreumes lachend naar me toe kruipt om me te begroeten..

En toen was die kleine dreumes alweer één

Vandaag is het exact 365 dagen geleden dat de kleine J werd geboren. Er is al een jaar verstreken sinds ik hem voor het eerst zag en hem in gedachten op een aardappel vond lijken. De kleine J groeit als kool en bij elke centimeter die hij groeit, verovert hij mijn hart nog steeds een beetje meer. Soms vraag ik me af of ik überhaupt ooit meer van iemand kan houden dan dat ik van hem doe, want echt dat ventje betekent alles voor me. En inmiddels weet ik: er bestaat niets dat puurder is dan de liefde van en voor een kind.

Lieve J, happy birthday!

 

xX Eev

 

P.S. voordat ik allemaal boze mama’s op mijn dak krijg: deze blogpost is met een enorme knipoog geschreven en gepubliceerd na goedkeuring van mijn zusje. Zij weet hoe veel de kleine J voor mij betekend en kon mede daardoor de humor van dit artikel wel inzien. 🙂