Jarenlang heb ik gedacht dat ik geen f*ck waard was. Dat ik het niet waard was om van te houden en dat ik het niet waard was om er te zijn. Soms dacht ik zelfs dat ik het überhaupt niet waard was om te leven.

Iedereen om me heen kon me het tegendeel wijsmaken, maar geloven deed ik ze nauwelijks. Vriendjes vonden me mooi, vriendinnen vonden me aardig, maar ik vond mezelf nog lelijker dan Frankenstein en was ervan overtuigd dat vriendinnen me enkel aardig vonden omdat ze iets van me wilden.

Dan word je ouder..

Nu ik ouder word en ik er steeds bewuster en realistischer over nadenk, vind ik het best bizar dat iemand zo over zichzelf kan denken. Dat iemand zichzelf zo verschrikkelijk kan vinden en zichzelf zo kan haten. Maar mijn pestverleden heeft helaas enorme wonden en littekens achtergelaten. Littekens waar ik niet zo 1, 2, 3 vanaf dacht te komen.

En eigenlijk komt iemand er ook niet zo 1, 2, 3 vanaf. Ik heb jarenlang therapie gehad. Ik heb geleerd hoe ik negatieve gedachten zou kunnen veranderen in positieve en ik heb jarenlang elke dag tegen mezelf moeten zeggen dat ik wel iets waard ben en dat ik van mezelf houd. Ik meende het dan vaak niet, maar ik zei het toch. Al deed ik het dan wel iets anders dan hoe de psych het me had voorgeschreven (‘kijk jezelf aan in de spiegel en zeg: je bent het waard. Ik hou van je’) want dat was me als nuchtere Drent iets te gortig. Maar jarenlang fluisterde ik wel bijna elke avond ‘I love you’ tegen mezelf. Dat kwam in mijn ogen iets minder idioot over.

Wijsheid komt met de jaren

Het is een bekend gezegde, maar er zit wel degelijk een enorme kern van waarheid in. Hoe ouder je wordt, hoe meer je gaat beseffen dat het niet allemaal om uiterlijke perfectie draait en hoe meer je ook in gaat zien dat elk individu op deze aardkloot het waard is om te leven. Iedereen. Ik dus ook.

En ondanks dat ik mezelf er nog vaak genoeg aan moet herinneren ben ik nu op een punt gekomen dat ik zo af en toe durf te zeggen: ‘Eev, je bent het waard. Je mag er zijn en je bent goed zoals je bent.’

Ik vind het ietwat stom klinken, maar weten jullie wat? F*ck it! Ik ga gewoon van mezelf proberen te houden. Ik weet nog niet exact hoe, maar ik ga het wel doen.

Ik ben nu eenmaal op deze aardkloot en ik heb hier hopelijk nog vele jaren te gaan, dus dan moet ik er ook maar het beste van maken. Het zou toch ontzettend zonde zijn als ik mijn hele leven zou laten verpesten doordat ik mezelf niet oké vind? Nou precies. Ik ben dan wel geen Doutzen en die hoef ik ook niet te zijn, maar ik ben Eev en ik ben goed zoals ik ben. Natuurlijk ben ik niet perfect en natuurlijk wil ik mezelf nog ontwikkelen op diverse gebieden, maar ik ben ik en dat is goed.

En omdat ik van mezelf ga proberen te houden, heb ik meteen maar een aantal foto’s van mezelf laten maken. Want ja, de persoon achter deze blog was één groot mysterie. Oké, misschien niet helemaal, maar doordat ik zo onzeker ben was xD durfde ik geen foto’s van mezelf te posten.

Ik zal maar in het midden laten wat ik op dit moment nog daadwerkelijk van de foto’s vind (en dat ligt niet aan degene die ze gemaakt heeft), maar diegene op de foto’s bij dit bericht, dat ben ik!

Nu weten jullie ook eindelijk wie de persoon achter deze blog is.. 🙂

 

Heb jij nog tips om van jezelf te leren houden?  

 

xX Eev