De pest aan pesten!

De afgelopen week was het de week tegen pesten. Een week waarin op veel scholen extra werd stilgestaan bij pesten en wat je er tegen kunt doen. Een week die ik een warm hart toedraag, maar ook een week die bij mij dubbele gevoelens oproept.

Vaak wordt er in weken als deze bij stil gestaan hoe je als pestslachtoffer het pesten eventueel zou kunnen stoppen (door bijvoorbeeld de pesters te negeren of hulp in te roepen van een docent/ouder) of hoe je als docent pestgedrag zou kunnen signaleren. Dit zijn dingen die ik van harte toejuich, maar toch ben ik als pestslachtoffer van mening dat het het pesten op de lange termijn niet stopt. De echte verandering hoort volgens mij bij de pesters vandaan te komen.

Pestgedrag kan ontstaan door uiteenlopende redenen. Pesters willen stoer gevonden worden, zijn bang zelf gepest te worden of hebben het thuis niet gemakkelijk en reageren dit op anderen af. Vaak wordt er (in mijn ogen verkeerd) gedacht dat pesters hun slachtoffers doelbewust willen schaden.

Hier ben ik echter niet van overtuigd. Ik geloof altijd in het goede van mensen en ik geloof dat, wanneer pesters weten hoe ze iemand daadwerkelijk voor de rest van hun leven schaden, zij het pesten wel uit hun hoofd zullen laten. Want als je weet welke littekens je bij iemand achterlaat door je pestgedrag, dan wil je dit (tenzij je echt een slecht mens bent), niet op je geweten hebben.

Omdat ik daarvan overtuigd ben, deel ik hierbij mijn verhaal. Want ik geloof dat, wanneer het verhaal van pestslachtoffers zoals ik naar buiten komt en pestslachtoffers bijvoorbeeld lezingen zouden kunnen geven op scholen, dit bewustwording creëert, waardoor het aantal pestslachtoffers verminderd zou kunnen worden. Daarbij heb ik vorige week een verkorte versie van mijn verhaal gedeeld in een klas waarin ik stage loop. Alle leerlingen waren enorm onder de indruk van mijn verhaal en waren van mening dat pesten echt niet kan. Daarbij hadden de meesten niet verwacht dat pestgedrag uit iemands jeugd nog invloed kan hebben in zijn/haar volwassen leven.

Zielig gevonden worden wil ik niet. Integendeel zelfs. Het enige wat ik wil is bewustwording creëren. Als ik er met mijn verhaal voor zorg dat één pester stopt met zijn of haar pestgedrag en daarmee dus minstens één kind een letterlijk verpeste jeugd wordt bespaard, dan heb ik al voor een deel mijn doel bereikt. Ik vind namelijk dat het pestprobleem door bijna iedereen enorm wordt onderschat.

De eerste herinnering die ik heb aan het pesten stamt uit groep 1. Ik zal dus 4 jaar zijn geweest en ik zie het hele tafereel nog altijd ragscherp voor me..

Twee meisjes uit mijn klas gingen voor me staan en bestudeerden me een poosje waarop de één tegen de ander zei: “Wat is zij dik hè..”

Deze opmerking, misschien onschuldig lijkend voor een kind van 4 heeft toentertijd zoveel indruk op me gemaakt dat ik hem me nu; 20 jaar later nog altijd als zodanig herinner.

Toegegeven; ik ben ook altijd dikker geweest dan de rest. Dus opzich had het meisje in kwestie dat wel goed gezien. Alleen had zij nog niet geleerd dat het niet netjes is om dat ook daadwerkelijk te zeggen.

Vanaf dat moment werd ik in bijna elke basisschoolklas gepest en uitgescholden. Naast het feit dat ik altijd al te dik ben geweest heb ik ook nog de pech dat ik een aangeboren oogafwijking heb; kortom ik ben scheel. Tel daarbij op dat mijn motoriek niet helemaal klopt waardoor het er bijv. nogal gek uitziet als ik ren en je hebt een leuk lijstje met redenen om een kind te pesten.

Door al die ‘bijzonderheden’ was ik een makkelijk slachtoffer. Ik snap dus ook best waarom juist ik gepest werd, maar dat betekent nog niet dat ik het pesten accepteer.

Dag in dag uit werd ik uitgescholden en werd er over me gepraat. Ik werd buitengesloten en er werd me verteld dat ik lelijk was en dat ik bijvoorbeeld nooit een vriendje zou krijgen, want niemand zou mij ooit leuk, laat staan mooi vinden.

Elke dag ging ik met buikpijn naar school en met de dag veranderde ik meer en meer in een banger vogeltje. Zelf begon ik ook te geloven dat ik lelijk was. Dat ik er niet toe deed en dat niemand me leuk vond..

Gelukkig hield het pesten in de hoogste klassen van de basisschool voor het grootste gedeelte op doordat een juf het probleem bespreekbaar maakte. Hierdoor krabbelde ik weer iets op en begon ik iets positiever over mezelf te denken. Ik kon bijvoorbeeld heel goed leren.

Toen we de keuze voor onze middelbare school moesten maken kreeg ik het advies om naar de havo te gaan. Maar omdat geen van mijn vriendinnetjes naar de havo ging en ik bang was dat ik zonder hen gepest zou worden besloot ik met hen mee te gaan naar de TL. Helaas begon daar het pesten gewoon weer opnieuw.

Ik werd aangeduwd, uitgelachen, uitgescholden, buitengesloten enz. Ik werd nagedaan door kinderen die scheel gingen kijken als ik langs liep of ze deden een olifant na. Gek, verdrietig en boos werd ik ervan. Maar op af en toe het roepen van “Ophouden!” na, deed ik niets terug. Ik durfde niet.

Vaak vroeg ik me af waarom juist ik gepest werd en het antwoord wist ik altijd zelf wel. Om daar wat aan te doen liet ik mijn haar groeien zodat het voor mijn ogen hing en stopte ik een tijdje met eten zodat ik af zou vallen. Ook dacht ik na over zelfmoord en kraste ik in mezelf om de geestelijke pijn die ik had maar even te vergeten. In deze periode begon ik mezelf ook anders te kleden. Ik droeg bijna enkel nog zwarte of hele opvallende kleding en nam zichtbare piercings in mijn gezicht. Hierdoor creëerde ik voor mezelf een soort ‘masker’. Wanneer mensen opmerkingen over mijn kleding en/of piercings maakten, kon me dit vrij weinig schelen. Dit waren immers dingen waarvoor ik zelf had gekozen.

Na de TL wilde ik toch naar de havo. Daar ging ik naartoe met een paar meiden uit mijn klas die weliswaar heel anders waren dan ik, maar die ik wel redelijk aardig vond. Helaas begonnen zij me op de havo juist te pesten, waarschijnlijk om stoer gevonden te worden. Wat me het meest is bijgebleven is dat één van die meiden, toen er een busje met daarin gehandicapte kinderen langsreed, tegen me zei dat ‘ik moest rennen omdat mijn busje wegreed.’ Deze opmerking heeft me toen zoveel pijn gedaan dat ik daarop met mijn moeder naar mijn mentor ben gegaan. Het meisje in kwestie zei hierop dat het slechts een grapje was geweest.. Een grapje dat heel verkeerd valt bij iemand die elke dag al uitgelachen en uitgescholden wordt. In deze periode raakte ik, naast dat ik al zwaar depressief was, ook in een psychose. Een psychose waardoor ik bijna de straat niet meer op durfde en een psychose die ik na een lange tijd met behulp van medicijnen weer te boven kwam.

Van de havo vluchtte ik, waarna ik naar het mbo ging. Daar kwam ik echter bij een meisje in de klas die me op de middelbare ook flink gepest had, waardoor ik ook met buikpijn naar het mbo ging. Tegen mijn principes in, besloot ik dit tegen haar te zeggen. Zij reageerde hier nauwelijks op. Een paar dagen later kwam ze naar me toe met haar excuses en het verhaal dat ze slechts een meeloper was geweest. Ze had het niet zo bedoeld en ze had vooral niet verwacht dat ik daar toen; 3 jaar later nog steeds mee zat. Ondanks dat ik het gebaar van haar toen heel erg dapper vond wil ik wel benadrukken dat het toen eigenlijk al te laat was.

Want beste pesters,

Ik wil jullie zeggen dat ik nu, terwijl ik 24 ben, nog elke dag aan het pesten wordt herinnerd.

Ik heb jarenlang therapie gehad om het pestgedrag jegens mij te vergeten en te verwerken. Nog steeds is mijn zelfbeeld enorm laag. Vaak vind ik mezelf enorm lelijk en geloven dat er daadwerkelijk mensen zijn die om me geven vind ik heel erg moeilijk. Mijn relatie met eten is zodanig slecht dat ik eten zowel als mijn beste vriend en als mijn grootste vijand beschouw. Als ik een slechte periode heb waarin ik veel aan het pesten terugdenk gebruik ik eten als troost. Daarna walg ik weer van mezelf en ga ik weer een tijdje minder eten..

Daarnaast geloof ik niet in mijn eigen kunnen en loop ik al jaren vast in mijn leven.

Dus pesters: bedankt. Mede dankzij jullie is mijn leven niet zo leuk als dat het had kunnen zijn.

Toch wil ik ook nog zeggen dat ik mijn pesters op één punt ook dankbaar ben. Ik had waarschijnlijk nooit in elk mens iets moois en goeds gezien en ik was waarschijnlijk ook nooit zo tolerant en open-minded geweest, als het pestgedrag toentertijd niet had plaatsgevonden.

Daarbij heb ik geen hekel aan de mensen die mij vroeger pestten, al neem ik hen hun gedrag van toen wel kwalijk. Ook zij hebben waarschijnlijk hun goede en mooie kanten. Ik heb alleen een hekel aan het gedrag van toen.

Nogmaals: ik deel mijn verhaal niet om zielig gevonden te worden of om medelijden te wekken. Ik post dit omdat ik aandacht wil vragen voor pesten omdat het niet zo onschuldig is als dat het lijkt. Ook hoop ik dat er een aantal pesters zijn die dit lezen en jullie je bewust worden van jullie daden. Excuses aan je slachtoffer maken, zou een goede eerste stap zijn. Maar eigenlijk is het daarvoor te laat. De littekens die jullie hebben achtergelaten zullen wij pestslachtoffers de rest van onze levens met ons mee moeten dragen.

Toch ben ik heel benieuwd naar het verhaal van (voormalig) pesters. Zijn jullie je bewust (geweest) van jullie daden? Als jullie mijn verhaal lezen, doet dat dan iets met je? Zullen jullie je kinderen later leren dat pesten echt niet kan? Ik ben benieuwd!

Daarnaast hoop ik dat meer mensen zich bewust worden van de impact van pesten. Want als het pesten al heeft plaatsgevonden dan blijven de littekens voor altijd!

Voel je vrij om mijn verhaal te delen. Elk gered kind, is er één!

Ben jij wel eens gepest of heb jij wel eens iemand gepest (en waarom)? Wat zou volgens jou de oplossing voor het pestprobleem zijn? Laat het me weten in de comments!

xX Eev