Op 18 april 2016 veranderde mijn leven voorgoed. Vanaf die dag was ik naast dochter, zus en nichtje namelijk ook tante van de kleine J.
Dat ik stapelgek op hem ben, weten jullie waarschijnlijk al, want op zijn eerste verjaardag wijdde ik een heel artikel aan het kleine ventje.

J is inmiddels alweer veertien maanden oud en leert elke dag een beetje bij. Maar sinds ik hem ken, heb ik ook een aantal dingen over baby’s geleerd, die ik vroeger nooit snapte. In deze blogpost vertel ik er meer over.

Sinds ik J ken snap ik:

1. Dat mensen praten tegen een baby. Vroeger dacht ik echt: ‘Wat voor zin heeft het? Zo’n kindje reageert toch niet en begrijpen doet ie het al helemaal niet.’ Nu begrijpt J. al veel dingen en reageert hij ook, maar ook toen hij dat nog niet kon, praatte ik honderduit tegen ‘t krummeltie. “Wat was dat een grote gaap.. Ik kan nog zien wat je gisteren gegeten hebt..”

2. Dat mensen de hele dag wel over hun (klein)kindje kunnen praten. Vroeger dacht ik: ‘Holy crap, zo’n wezentje kan nog bijna niets. Bizar dat je daar de hele dag over kunt praten.’ Tegenwoordig hoef ik de naam van mijn neefje maar te horen of ik begin van oor tot oor te stralen en in geuren en kleuren te vertellen over zijn lachjes, poepluiers, gekke geluidjes en grappige dingen die hij doet.

3. Dat zo’n krummeltie echt wel iets kan hebben. In het begin was ik overdreven voorzichtig bij het verschonen van luiers, maar nu heb ik er in een poep en een scheet (sorry, foute woordgrap) een nieuwe omheen. Oké, dat dus ook niet meer. Mijn kleine neefje schreeuwt tegenwoordig moord en brand als ie verschoont moet worden en kruipt volgens mij het liefst rond in zijn blote kont.

4. Dat een baby niet meteen dood is als er geen geluid meer uit komt. Baby’s ademen raar, dat is gewoon een feit. Het ene moment ademen ze alsof ze net tien pakjes shag hebben opgerookt en het andere moment hoor of zie je niet dat hun longetjes nog werken. Ontzettend angstaanjagend als je het mij vraagt.
Nu het krummeltie wat ouder is, heb ik er niet zo heel veel last meer van, maar vanaf zijn geboorte totdat hij ongeveer een half jaar oud was was ik non-stop bang dat hij dood zou gaan. De manier waarop hij ademde (of voor mijn gevoel niet-ademde), of wanneer hij opeens half dood tegen me aan ging liggen (wist ik veel dat krummel gewoon moe was), lieten bij mij alle alarmbellen rinkelen. Sorry zusje en zwager voor alle stress die ik jullie heb bezorgd door jullie tijdens mijn oppassessies paniekerig op te bellen..

5. Dat sommige ‘grote mensen’ (including me) zichzelf weer kind gaan voelen en zich stapelidioot gaan gedragen door zo’n kleintje. “Tante tikkie tikkie.” zegt mijn lieftallige zwager vaak, terwijl hij met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd tikt, wanneer mijn neefje door mijn gekke gedrag in een deuk ligt. Maar echt: voor dat krummeltie doe ik alles. Over de grond kruipen, kiekeboe spelen, headbangen omdat ie mijn haar zo grappig vindt.. Als krummeltie lacht, dan is mijn hele dag weer goed en dan maakt het me niet uit wat ik daarvoor heb moeten doen.
Vroeger begreep ik dat echt niet. Waarom zou je je als een idioot gaan gedragen omdat zo’n kind daarom moet lachen? Tegenwoordig weet ik: dat doe je gewoon!

 

Lief krummeltie, ik weet dat je niet kunt lezen, maar hopelijk heb je mij over een paar jaartjes nog meer dingen in laten zien en hopelijk heb ik jou dan ook nog wat goede streken kunnen leren. 🙂

 

En.. Wat heeft een krummel in jouw buurt jou in doen zien of leren begrijpen? Ik ben benieuwd!

xX Eev