Zondag 27 mei begon voor mij als een doodnormale dag op het werk. Ik poetste er toiletten, maakte een rondje door de vergaderzalen en stofzuigde en dweilde heel wat vierkante meters aan vloeroppervlak. Na een paar uur hard werken was er vrij weinig meer te doen en gaf ik aan dat ik dan wel graag iets eerder naar huis wilde. Volgens de collega waarbij ik liep, moest dat wel mogelijk zijn en zou ik die middag nog wel ietsjes langer van de zon kunnen gaan genieten..

Rare middag
In de middagpauze werd inderdaad gezegd dat er een aantal mensen naar huis mochten en toen er werd aangegeven dat ik graag wilde gaan, riep een collega verschrikt: “Jij mag niet naar huis! Jij moet hier blijven!” Ik vond het een ietwat rare reactie, maar zocht er verder niks achter. Ik stond immers op het rooster tot vier uur, dus ik zou wel blijven als zij dat zo graag wilde.
Tijdens de lunch bood ze haar excuses aan met de woorden: “We kunnen jou hier gewoon niet missen.” waarop ik mijn schouders ophaalde. Ik vind mijn werk leuk, dus het was voor mij wel prima.
Verder gebeurde er niets noemenswaardigs totdat mijn collega en ik buiten pauze hielden. Vanuit het niets stond ze op, klopte ze mij op mijn been en zei: “Kom, we gaan naar binnen.” Verrast door deze plotselinge wending, vroeg ik waarom ze opeens zoveel haast had. Ze mompelde een onverstaanbaar antwoord en collegiaal als dat ik ben, liep ik er maar achteraan.

Ik ging nog even naar het toilet en..
Toen ik na mijn toiletbezoek de deur opende, stonden mijn collega en leidinggevende met wat andere mensen in de gang. Ik dacht één van hen te herkennen als een kunstenaar uit het Rensenpark en ze vroegen of ik even wilde komen. De man bleek inderdaad kunstenaar en stelde zich voor als Erik van Mick’s Art. Hij begon over mijn inzending, vroeg of ik nog wist welke naam ik had bedacht (natuurlijk wist ik dat!) en vertelde me dat ik uit de honderden inzendingen bij de laatste tien zat. Ontzettend tof! Hij vroeg of ik meeging naar het kunstwerk waar de andere 9 finalisten al zouden staan en na toestemming te hebben gevraagd aan mijn leidinggevende (die aangaf dat ze op haar vrije dag hiervoor speciaal naar het theater was gekomen), pakte ik mijn tas om met de groep mee te gaan.
Onderweg belde ik mijn moeder om te vertellen dat ik wat later kwam en sprak ik met Erik over het kunstwerk, over mijn motivatie voor de naam, over het Rensenpark en over waarom ik in Almelo woonde. Ik betrapte mezelf erop dat ik steeds meer de stiekeme indruk kreeg dat ik had gewonnen en dat er geen andere finalisten waren. Mijn leidinggevende die speciaal hiervoor naar het theater kwam, het feit dat ik persoonlijk werd opgehaald (het leek me nogal vreemd dat ze dat bij de andere 9 ook hadden gedaan) en het feit dat ik opeens middenin Emmen ‘ergens’ op moest wachten en niet door mocht lopen richting het kunstwerk, maakten het ook wel heel verdacht.

Toen we uiteindelijk aankwamen bij het kunstwerk, bracht Erik het verlossende woord. Ik had inderdaad gewonnen!

De Fladderaar had zich inderdaad tot Fladderaar ontpopt!

Tijd om het echt door te laten dringen had ik niet, want ik werd door Erik meteen voorgesteld aan de andere kunstenaars die aan dit prachtige kunstwerk hadden meegewerkt: Karin Siebring, Hein Winters en Jan Bosman. Ik werd door nogal wat mensen gefeliciteerd en er werden van allerlei kanten foto’s gemaakt. Het was tof om te merken dat de andere kunstenaars mijn naamkeuze en visie ook enorm tof vonden en er werd me gevraagd om die nog eens te verduidelijken.

Ik kreeg het toffe bordje van de foto, er werden me bloemen overhandigd en Jan las een door hem geschreven gedicht voor dat op dat moment nauwelijks tot me doordrong. Ik was veel te overweldigd door alles wat er om me heen gebeurde.

Erik vertelde me dat ik niet alleen de winnares was van een kunstwerk, maar dat mijn naam ook voor eeuwig verbonden zou zijn aan de Fladderaar. Er komt te zijner tijd een plaquette op te hangen, waar niet alleen de naam ‘ de Fladderaar’ op zal prijken, maar waar ook mijn eigen naam en een kleine motivatie op te lezen zullen zijn. Hoe tof is dat!

Inmiddels is het wat beter tot me doorgedrongen, maar ik geloof dat ik in de auto wel honderd keer ‘what the fuck’ heb geroepen en ook tegen mijn moeder en stiefvader heb ik vol ongeloof wel honderd keer gezegd hoe fantastisch ik het allemaal vond.

Gelukkig heeft Eric Stevens bijna alles gefilmd vanaf het moment dat ik op mijn werk werd verrast, dus heb ik thuis nog eens in alle rust kunnen nagenieten van die middag. Ook nieuwsgierig? Filmpjes zijn hier, (hoe ik word verrast) en hier (de onthulling van de naam) te vinden. Inmiddels is er ook een artikel verschenen dat al in diverse kranten en op verschillende websites staat. Dat is hier te lezen.

Echt joh. What the fuck. Het kunstwerk draagt gewoon mijn naam! Zoo tof dit! En ik krijg binnenkort een kunstwerk dat speciaal voor mij wordt gemaakt. En niet zomaar een kunstwerk, maar iets dat wordt gemaakt door supertoffe, inspirerende, mooie, creatieve mensen!

Oh, zou ik het bijna vergeten.. 
Ik ben niet bijster goed in het onthouden van namen, maar voor iedereen die op wat voor manier dan ook heeft meegewerkt aan deze bijzondere middag.. Dankjulliewel!

En voor iedereen die er mede voor zorgt dat de Fladderaar voor zo’n ontzettend mooi park prijkt.. Jullie zijn ontzettende mooie mensen en jullie zijn fantastisch! Blijf fladderen om zo onze wereld ietsjes mooier te maken! 🙂

 

xX Eev