Freek Vonk is hot. De beroemde tv-bioloog met een specialisatie in slangen is door jong en oud geliefd. Vraag aan een willekeurig kind wat ze later willen worden en het antwoord zal veelal ‘Freek’ zijn.
Freeks tv-programma’s worden door tienduizenden mensen bekeken, zijn theatershows zijn binnen de kortste keren uitverkocht en de run op dinoplaatjes is enorm wanneer hij ze aanprijst.
Nu moet ik heel eerlijk bekennen dat ik vrijwel niets van Freek weet. Ja, ik weet hoe hij eruitziet, dat hij bioloog is en dat hij een relatie heeft gehad met Eva Jinek, maar veel meer dan dat kan ik niet over hem vertellen.
Freeks programma’s zijn ook meer gericht op kinderen, dus misschien heb ik hem daardoor gemist (al zou dat ook geen excuus mogen zijn aangezien jong en oud gek op Freek lijkt te zijn), maar eigenlijk zijn Freeks van alle tijden.
De echte ouderen onder ons hadden hun eigen Freek in David Attenborough (al maakt hij nu nog programma’s). Vervolgens kwamen in de jaren ’80 Antoon van Hooff (de voormalig directeur van Burgers’ Zoo) en Martin Gaus (weliswaar geen bioloog, maar wel razendpopulair met zijn dierenmanieren) en ook in mijn jeugd was er een Freek en wel in de naam van Steve Irwin.
Steve Irwin was wereldberoemd door zijn tv-programma ‘The Crocodile Hunter’, waarin hij, naar het scheen, met het grootste gemak krokodillen wist te vangen. De manier waarop Steve met deze indrukwekkende, angstaanjagende dieren omging was op zijn zachtst gezegd bewonderenswaardig te noemen.
Hij sprak over krokodillen alsof het schattige, kleine, aaibare diertjes waren en zorgde ervoor dat enorm veel mensen wel van deze angstaanjagende dieren moesten gaan houden. Ikzelf heb krokodillen overigens nooit leuk gevonden, ik vond ze veel te eng, maar toch kreeg ik dankzij Steve ook ontzag voor deze dieren.
Steve presenteerde zijn programma’s met het grootste enthousiasme en bracht alle dieren die door de meeste mensen als eng of gevaarlijk worden gezien, onze huiskamers in. Steve joeg (hij was overigens geen echte jager maar een natuurbeschermer, -onderzoeker en dierenkenner) op een nogal bijzondere manier op deze dieren; namelijk net even anders. Steve joeg op deze dieren zonder verdovingsmiddelen of wat dan ook, maar gewoon met zijn blote handen. In zijn programma kwamen er niet alleen krokodillen voorbij, maar toonde Steve ons ook hoe indrukwekkend slangen, leguanen en salamanders zijn.
Als klein meisje (iegh, wat klinkt het raar om dat over jezelf te zeggen) vond ik Steve fantastisch. Net zo fantastisch als dat de kinderen van nu Freek vinden.
Telkens als Steve op tv kwam, zat ik aan de buis gekluisterd. Want welke spannende dingen ging hij nu weer doen? Welke dieren zou hij laten zien en hoeveel krokodillen zou hij vangen? In spanning wachtte ik af op wat deze held nu weer zou laten zien.
Ikzelf heb trouwens nooit het verlangen gehad om Steve te worden. Wel wilde ik met hem trouwen (wist ik veel dat hij 30 jaar ouder was dan ik en al getrouwd was), want tochtjes door de jungle op een bootje met hem leken me fantastisch.
Dit bericht heet niet voor niets ‘Ode aan mijn eigen Freek’.
Steve Irwin overleed in 2006 door de steek van een pijlstaartrog tijdens opnames voor een documentaire en dat is vandaag precies tien jaar geleden. Daarom wijd ik vandaag dit bericht aan hem. Met Steve’s dood verloor de wereld een groot natuurbeschermer en -liefhebber (en verloor ik mijn jeugdheld).
Vaak kijk ik de afleveringen van zijn programma terug en keer op keer zie ik weer in waarom ik hem een held vond. Daar kwam ik ook weer achter toen ik een aantal jaar geleden het boek wat zijn weduwe geschreven heeft over haar leven met hem las. In ‘Mijn leven met Steve Irwin, The Crocodile Hunter’, beschrijft Terri haar hele leven met Steve, vanaf het moment dat ze elkaar ontmoetten tot na zijn dood. Een aanrader om te lezen trouwens!
Steve was gedreven. Steve was enthousiast. Steve zette door en Steve vond het dierenwelzijn belangrijker dan wat dan ook. Steve was eigenlijk alles wat Freek nu is. Steve’s levenswerk wordt vandaag de dag voortgezet door zijn weduwe, kinderen en andere nabestaanden. Het is één van mijn wensen om ooit zijn dierentuin nog eens te bezoeken.
Steve Irwin is één van mijn jeugdhelden. Eén van de mensen die mij inspireerden, die een grote indruk op me achter lieten. Aan al deze mensen, bekend of onbekend, denk ik nog vaak terug. Hoe zou het ze vergaan zijn als ze nog hadden geleefd? Wat hadden ze dan gedaan? We zullen het nooit weten, maar dat Steve zijn stempel op onze wereld heeft gedrukt. Dat is zeker!
Ik geniet altijd zo van jou verhalen! Ze zijn herkenbaar voor veel want je had Steve wel met mij moeten delen ?
Hahahaha, dankjewel Jolien! Wist niet dat jij ook op oudere mannen viel.. Nog meer geheimen? 😛